پیامد های ناشی از روش بد وسنّت نادرست،

این پادشاه که موضوع این حکایت است « ذو نواس» نام داشت و از ملوک یمن بود و آن پادشاه که موضوع حکایت پیشین است ساخته‏ى قصه پردازان و یا خود مولاناست و بنا بر این نمى‏توان تصور کرد که ذو نواس از نسل او بوده است و بى‏گمان مقصود مولانا نژاد و نسب ظاهرى او نبوده است ولى او از حیث روح و اخلاق به اولین شباهت داشت و نزد مولانا اعتبار به نسبت است نه نسب

نسل: ذریت و فرزندان از پشت یک پدر، زاد و ولد، نژاد.

 رو نمودن: پدید آمدن، ظاهر شدن.

خروج: عملیات رزمی.

وَ اَلسَّماءِ ذاتِ اَلْبُرُوجِ: یعنی سوگند به آسمان که درآن بناهای برافراشته است.[1]

سنت: راه و روش خواه نیک یا بد، اصطلاحا روش معمول در دین بدون آن که واجب باشد، آن چه پیغمبر (ص) بر عمل آن مواظبت فرموده و گاهى ترک نموده است.

یک شه دیگر ز نسل آن جهود: یعنی شخصیت وساخت روحی وفکری این شاه ازنسل آن شاه جهود است.            

شه اول: منظور همان پادشاه جهود است.

   ( 744) یک پادشاه دیگرى از نسل همین جهود که قصه او را نوشتیم براى هلاک تابعین عیسى اقدام کرد. (745) اگر خبر عملیات این جهود را مى‏خواهى سوره شریفه «وَ اَلسَّماءِ ذاتِ اَلْبُرُوجِ» را بخوان. ( 746) همان رسم و راهى که پادشاه اولى باز کرده بود جهود دومى نیز به آن راه قدم گذاشت‏.

محتوای این ابیات ناظر است بمضمون حدیث: مَن سَنَّ فِى الاِسلامِ سُنَّةً حَسَنَةً فَعُمِلَ بِها بَعدُهُ کُتِبَ لهُ مِثلُ اَجرَ مَن عَمَلَ بِها وَ لا یَنقُصُ مِن اُجُورَهم شیئىٌ وَ مَن سَنَّ فى الاسلامِ سُنَّةً سَیئَِةً فَعُمِلَ بها بَعدُه کُتِبَ عَلَیهَ مِثلُ ِوزرِ مَن عَمَلَ بها و لا یَنقُصُ مِن اوزارهم شیئىٌ.« کسی که در اسلام سنّت نیکویی را پایه گذاری کند وبعدا دیگران به آن عمل کنند، معادل اجر عمل کنندگان ، به وی اجر داده می شود ، بدون آن که از اجر آنان چیزی کاسته شود.وهمچنین کسی که در اسلام ، سنّت بدی را پایه گذاری کند وبعدا دیگران به آن عمل کنند ، معادل گناه مرتکبین به آن سنّت بد به حساب وی گذاشته می شود بدون آن که از گناه آنان چیزی کاسته گردد.»[2]

ناخوش سنتی: یعنی سنت زشت، راه بد.

( 747) یک راه بد و سنت زشتى که کسى در عالم رواج دهد هر ساعت تا قیامت لعنت خداوند شامل او مى‏گردد.() هر بدى که آیندگان در آن راه مرتکب شوند خداوند آن بدى را ناشى از بدعت گزار اولى مى‏داند.( 748) مردمان خوب مى‏روند و نیکى آنها براى همیشه باقى است و از ظالمان و لئیمان جز ظلم و لعنت و نفرین باقى نمى‏ماند.( 749) و تا قیامت هر بدى که از آن قبیل بوجود آید راجع بکسى است که از اول بناى آن را نهاده است.